کد مطلب:28844 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:130
«اما بعد؛ تو از كسانی هستی كه در برپایی دین و سركوبی غرور خطاكاران و نگهبانی از مرزهای خطیر، به تو تكیه می كنم. پیش تر محمّد بن ابی بكر را بر مصر گماشته بودم. گروهی بر او شورش كردند، در حالی كه او جوانی كم تجربه در جنگ بود و تجارب دیگری هم نداشت. نزد من آی، تا ببینیم در این مورد چه باید كرد. یكی از یاران شایسته و مورد اعتمادت را هم به جای خودت بگذار. والسّلام!». مالك اشتر آمد و به خدمت علی علیه السلام رسید. امام علیه السلام جریانات مصر را به او گفت و فرمود: «كسی جز تو مناسب آن جا نیست. خدای رحمتت كند! به آن جا برو، كه اگر سفارشی هم نكنم، فكر تو مرا كافی است. در آنچه رخ می دهد، از خداوند یاری بجوی، شدّت را با نرمش درآمیز، آن جا كه نرمش كارسازتر است، مدارا پیشه كن و آن جا كه جز سختگیری مفید نیفتد، شدّت عمل نشان بده».[1].
2800. تاریخ الطبری - در ذكر حوادث سال 38 هجری -: چون كار حكومت به پایان آمد، علی علیه السلام به مالك اشتر - كه آن روز در نصیبین بود - چنین نوشت: